Interpelacje

Interpelacja w sprawie wycofania się przez Rzeczpospolitą Polską z decyzji Rady UE w sprawie systemu zasobów własnych w odpowiedzi na bezprawny szantaż unijnych eurokratów wstrzymujących wypłatę Polsce środków unijnych

24 października 2021 /
Obraz 2021 11 30 160348
Odwiedź mój profil Facebooku

Zgłaszający: Janusz Kowalski

Adresat: prezes Rady Ministrów

Data wpływu: 24-10-2021

Data wysłania: 26-10-2021

Interpelacja w sprawie wycofania się przez Rzeczpospolitą Polską z decyzji Rady Unii Europejskiej w sprawie systemu zasobów własnych w odpowiedzi na bezprawny szantaż unijnych eurokratów wstrzymujących wypłatę Polsce środków unijnych.

W Polsce zatwierdzenie decyzji Rady (UE, Euratom) 2020/2053 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej oraz uchylającej decyzję 2014/335/UE, Euratom (Dz. Urz. UE L 424 z 15 grudnia 2020) wymagało procedury ratyfikacji na podstawie art. 12 ust. 2a ustawy z 14 kwietnia 2000 r. o umowach międzynarodowych, bowiem ratyfikacji podlegają akty prawne Unii Europejskiej, o których mowa m.in. w art. 311 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Ponadto z uwagi na fakt, iż sprawy regulowane tą decyzją dotyczą kwestii określonych w art. 89 ust. 1 pkt 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, tj. członkostwa Polski w organizacji międzynarodowej oraz znacznego obciążenia państwa pod względem finansowym, uznano, że w tym względzie będzie ratyfikacja po uzyskaniu zgody wyrażonej w ustawie. Podobnie ratyfikowane zostały dwie poprzednie decyzje w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, tj. decyzja Rady z 7 czerwca 2007 r. (2007/436/WE, Euratom) oraz decyzja Rady z 26 maja 2014 r. (2014/335/UE, Euratom), które stanowiły podstawę do przekazywania do budżetu UE polskiej składki odpowiednio w okresach 2007–2013 i 2014–2020.

Nie ulega wątpliwości, że tryb przyjmowania decyzji o zasobach własnych świadczy o dużej randze tej decyzji i upodabnia ją do umowy międzynarodowej. Decyzja jest przyjmowana wyłącznie przez radę jako organ międzyrządowy, a nie ponadnarodowy oraz konieczna jest jednomyślność w radzie, a następnie konieczna jest ratyfikacja przez wszystkie państwa członkowskie. Z tego powodu do stosowania decyzji o zasobach własnych należy stosować reguły dotyczące stosowania umów międzynarodowych zawarte w Konwencji wiedeńskiej z 23 maja 1969 r. o prawie traktatów. Przede wszystkim chodzi o kardynalną i absolutnie podstawową zasadę pacta sunt servanda wyrażoną:

a) w art. 26 – każdy będący w mocy traktat wiąże jego strony i powinien być przez nie wykonywany w dobrej wierze oraz
b) w art. 27 – strona nie może powoływać się na postanowienia swojego prawa wewnętrznego dla usprawiedliwienia niewykonywania przez nią traktatu.

Reguły zawarte w Konwencji wiedeńskiej zakazują jednostronnego wypowiadania umów międzynarodowych z pewnymi wyjątkami. Przede wszystkim chodzi o art. 54 i 56 Konwencji wiedeńskiej. Jeśli chodzi o wycofanie się strony z traktatu, to art. 54 Konwencji wiedeńskiej stanowi, że może ono mieć miejsce tylko w dwóch sytuacjach:

a) zgodnie z postanowieniami traktatu lub
b) w każdym czasie za zgodą wszystkich stron po konsultacji z pozostałymi umawiającymi się państwami.

Jeżeli decyzja o zasobach własnych zawierałaby postanowienia dotyczące wycofania się z niej przez państwo członkowskie, te postanowienia powinny znaleźć zastosowanie przy wycofaniu się z tej decyzji. Decyzja o zasobach własnych nie zawiera jednak postanowień dotyczących wycofania się z niej przez państwa członkowskie. W takim przypadku zastosowanie będzie miał tryb z art. 56 Konwencji wiedeńskiej. Zgodnie z tym przepisem, jeśli traktat nie zawiera postanowienia dotyczącego jego wygaśnięcia i nie przewiduje wypowiedzenia ani wycofania się z niego, nie podlega on wypowiedzeniu ani wycofaniu się z niego, chyba że:

a) ustalono, że strony miały zamiar dopuścić możliwość wypowiedzenia lub wycofania się, bądź
b) prawa do wypowiedzenia lub wycofania się można domniemywać się z charakteru traktatu.

Należy ocenić, czy przesłanki a i b mogą być spełnione, tj. czy strony miały zamiar dopuścić wycofanie się z tej decyzji, lub charakter decyzji o zasobach własnych uprawnia Polskę do wypowiedzenia tej decyzji w tym trybie. W moim przekonaniu wypowiedzenie w tym trybie decyzji o zasobach własnych – zgodnie z art. 56 Konwencji wiedeńskiej – jest możliwe, ale Polska powinna najprawdopodobniej notyfikować co najmniej na dwanaście miesięcy naprzód swój zamiar.

W związku z powyższym – mając na uwadze bezprawny szantaż unijnych eurokratów wstrzymujących bez podstawy prawnej wypłatę Polsce należnych środków unijnych oraz możliwość odzyskania części polskiej suwerenności – proszę o odpowiedź na pytanie:

Który tryb prawny jest najwłaściwszy i najszybszy do skutecznego wycofania się przez Polskę z decyzji Rady (UE, Euratom) 2020/2053 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej?

Odpowiedź:

Odpowiadający: Piotr Wawrzyk – sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych

Data wpływu: 24-11-2021

Źródło na stronie Sejmu RP:

Interpelacja w sprawie wycofania się przez Rzeczpospolitą Polską z decyzji Rady UE w sprawie systemu zasobów własnych w odpowiedzi na bezprawny szantaż unijnych eurokratów wstrzymujących wypłatę Polsce środków unijnych


Udostępnij na social media

Porozmawiajmy

Janusz Kowalski informuje, że świadcząc usługi korzysta z technologii przechowującej i uzyskującej dostęp do informacji w urządzeniu końcowym użytkownika, w szczególności z wykorzystaniem plików cookies.
Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na ich używanie.
zamknij